De mosstok. Carine moet aan haar boek werken. Ze probeert van een totaal inspiratieloze dag nog iets te maken. Dankzij een mosstok lukt dit.

Januari ‘22 is nog nooit zo grijs geweest, 78% minder zonlicht dan vorig jaar. Ik hoorde het op het journaal. Dat is niet echt breaking news maar eerder de kille, grauwe werkelijkheid. Ik ben niet zo van het grijs.

De dagen zijn zo troosteloos dat ik, zeker in het begin van de week, wat opstartproblemen ervaar. Nu druk ik mij nog zacht uit want het liefst blijf ik met een reep chocolade, kom verse slagroom, stuk mokkataart van mijn moeder en Netflix binnen handbereik in mijn nest liggen. Maar dit terzijde.
Mijn grijze-dagen-opstart-problemen uiten zich meestal in de volgende vorm

Ik heb geen zin om mijn bed uit te komen en nog minder trek om me aan te kleden. Mijn spiegelbeeld chagrijnt mij narrig toe terwijl ik een plens water in mijn gezicht gooi. Ik sla mijn ochtend gymsessie over. Why bother? Dood gaan we toch.

Ook het ontbijt fleurt de boel niet lekker op: yoghurt, havermout of een boterham? Hier lang over nadenken bezorgt me stress waardoor ik het ontbijt voor nu oversla. Een half uur later drink ik een heerlijke koffie verkeerd en knabbel ik twee koekjes weg. Had ik nou toch maar ontbeten.

Werk

Mijn houding ten opzichte van mijn werk is ook moeizaam. Ik slof naar de werkkamer. Ik moet wel maar wil niet schrijven. Heb er geen zin in en kan trouwens ook niks bedenken om over te schrijven. Alle onderwerpen zijn stom, alles is stom. Ikzelf inclusief. Waar is mijn inspiratie als ik ‘m nodig heb!?  Mijn boek moet toch af en dat gaat niet lukken als ik hier suffig naar mijn computerscherm blijf staren. Ik kijk nog eens naar buiten, het regent niet meer maar het waait nu heel hard.

Dat is nog veel erger.

Plant

Om mezelf op te vrolijken bedenk ik dat ik naar het tuincentrum kan gaan om een mooie plant te kopen. Wie knapt daar nou niet van op? Nu is mijn relatie tot planten ingewikkeld. Ik hou van planten en aai de blaadjes af en toe. Maar van al mijn planten heb ik er slechts eentje overgehouden. Een vingerplant die dapper probeert in leven te blijven. De andere planten heb ik heel per ongeluk dood laten gaan.
Zelfs mijn pannenkoekplantjes, die ik bij anderen thuis zo cute vind staan, zijn bij mij laffe, gele slappe stengels die weigeren te groeien. Ze gaan al jaren net niet dood. Op naar het tuincentrum!

Tuincentrum

In het tuincentrum bespeur ik een ernstige vorm van keuzestress gecombineerd met ‘het boeit me geen reet’ vibes. Na zeven verschillende planten in en vervolgens weer uit het karretje gezet te hebben ben ik het plantenspoor volledig bijster. Het moet hoog, groen en vooral heel sterk zijn. Hoe moeilijk kan het zijn? Maar ik ken geen enkele plant die aan deze maatstaven voldoet. Ik zie wel hele rijen pannenkoekenplantjes vrolijk in het gelid staan maar vind het zielig om ze in te ruilen voor die laffe gele stengels in mijn huis. Na een half uur heb ik er genoeg van want ik sta nog steeds met lege handen tussen honderden kamerplanten in een uitgestorven tuincentrum.

De Mosstok

Door de veelheid aan prachtig levendige, groene creaties, groot blad of klein, kan ik domweg niet kiezen. Dat heb ik in een restaurant ook met een uitgebreide menukaart. Dan weet ik het niet meer. Vaak vraag ik wat mijn disgenoot kiest en dan doe ik dat ook maar. Maar nu zie ik iets dat ik absoluut wil hebben, de keuze stress is weg. Lange bruine stokken! Zonder twijfel neem ik er eentje mee naar de kassa. Met mijn ruwe, bruine aanwinst naast me in de auto rij ik, in de stromende regen, naar huis.

Nee dit is geen krabpaal voor een kat. Met deze exclusieve mosstok ga ik eenmaal thuis een hele mooie plantencreatie maken zo neem ik mij voor. Mijn net niet dode vingerplant ga ik laten shinen en schitteren. Thuis aangekomen start ik direct met het planten-reddingsplan. Met touwtjes, goede moed en een enorm doorzettingsvermogen probeer de uitgezakte groene jungle fier rechtop te krijgen. Ze hebben al zo lang futloos omlaag gehangen dat het lastig is ze een beetje moed in te praten.

Maar mijn niet zo heel groene vingers blijken echt wel handig te zijn. Als een enorme rollade bind ik de stengels netjes aan mijn mosstok vast.

Kijk mijn vingerplant nou eens stralen. Hij heeft echt een nieuw leven gekregen. Helemaal blij ga ik bij ‘m zitten. Ondertussen regent het vrolijk door maar dat boeit mij dus niks meer.

Wil je groene inspiratie en tips van iemand die wel heel veel verstand heeft van groen? Volg dan Katja’s account Instagram Katja