Oktober is borstkankermaand

Binnen een tijdsbestek van ongeveer twee jaar verloor ik twee vriendinnen aan borstkanker. Imke, een prachtige vrouw en moeder van een dochter en een zoon. Ze werd 42 jaar. Imke overleed in 2011. En Monique, moeder van twee dochtertjes en een zoontje. We werden vriendinnen op de middelbare school. Zij overleed krap twee jaar na de dood van Imke en werd 44 jaar.

Oktober is de borstkankermaand, er wordt tijdens deze 2021 editie extra aandacht gevraagd voor het belang van een vroege opsporing van borstkanker. We worden gewezen op het belang van het kennen van onze borsten zodat we het ook merken als ze anders voelen. Des te eerder de symptomen worden onderkend, des te beter de behandelresultaten.

Monique voelde iets raars in haar borst. Ze ging naar haar huisarts en die stelde haar gerust. Er was niets aan de hand. Toch besloot ze anderhalve maand later terug te gaan naar de arts, ze voelde toch echt iets zitten. De huisarts stelde haar weer gerust, het was niks. Voor de zekerheid, om al haar zorgen weg te nemen, werd toch een medisch onderzoek gestart. Monique bleek borstkanker te hebben, een erfelijke vorm bleek later.

Zelden zo met iemand gelachen

Ik leerde Monique kennen op de middelbare school waar ze als een van de weinige meisjes op een opgevoerde brommer naar school kwam. (En een pak Van Nelle shag in het borstzakje van haar spijkerjasje). Ze was van haar vorige school gestuurd en stond bekend als lastpak en onruststoker. Waarom ze als ‘lastpakkerig‘ werd gezien heb ik nooit begrepen. We werden dikke vriendinnen. Elke dag reed ik achterop de opgevoerde Kreidler met haar naar school. Ik had nog nooit iemand ontmoet die zo grappig was als Monique. Zelden zo gelachen, dat je in je broek piest van de slappe lach. Dat werk. Haar eindexamens haalde ze niet. Monique en ik verloren elkaar in de jaren hierna uit het oog. Totdat ik, bijna twintig jaar later, in een kookclubje terechtkwam met voor mij allemaal onbekende vrouwen en… Monique.

Ze vertelde me dat ze na het mislukte eindexamenavontuur naar de VAVO (Voortgezet Algemeen Volwassenen Onderwijs) was gegaan. Zo haalde ze alsnog haar Mavo-diploma. Daarna volgde ze een opleiding tot tandartsassistente. Monique vond echter al snel het beroep van tandarts veel interessanter dan tandartsassistente. Dus ging ze, na haar werk, stiekem terug de schoolbanken in om haar Vwo-diploma te halen. Niemand mocht het weten. Wiskunde was zwaar, ze moest from scratch beginnen. Met bloed zweet en tranen lukte het haar om haar Vwo-diploma te halen en dolgelukkig schreef ze zich in voor de studie Tandheelkunde in Nijmegen.

In haar auto scheurde ze naar Nijmegen

Daar moesten ze niks hebben van een omhooggevallen tandartsassistente die zonodig tandarts wilde worden. Monique werd afgewezen omdat de universiteit oordeelde dat haar vooropleiding te ‘versnipperd’ was. Toen ze de afwijzingsbrief in de bus kreeg, stapte ze zonder aarzelen in haar auto en scheurde naar Nijmegen. Daar zeurde ze net zo lang bij de receptie van de universiteit totdat ze 10 minuten kreeg om op audiëntie te komen op het kantoor van het hoofd van de toelatingscommissie. In een gloedvol betoog heeft ze de man ervan overtuigd dat zij tandarts moest worden. Dat er geen andere keuze was dan haar toe te laten tot de opleiding.

Dit lukte.

Als een van de beste én snelste studenten behaalde ze haar diploma en ging ze aan de slag bij de tandartspraktijk waar ze ooit als assistente stage had gelopen. Na een paar jaar nam ze de praktijk van haar baas over, verbouwde ‘m van boven tot onder, vond tussen de bedrijven door de man van haar dromen, trouwde, kreeg twee kinderen, werd de eerste keer ziek, werd gelukkig beter, kreeg nog een kindje, was de beste tandarts ever, werd weer ziek.

En werd niet meer beter.

Met Monique heb ik vele kostbare en waardevolle uren doorgebracht. Uren waar ik nu, acht jaar later, nog heel vaak aan terugdenk. Monique en Imke zaten samen in mijn kookclub. Niet die ene waar ik Monique járen geleden in terugvond. (Dat bleek om een zeldzaam serieus gezelschap te gaan. We waren twee vreemde eenden in de bijt. Met een totaal ander gevoel voor humor. Maar we durfden niet uit het clubje te stappen en bleven vijf jaar lang braaf mee kokkerellen).

Oktober is borstkankermaand

De vrouwen van mijn kookclub verloren binnen twee jaar tijd twee vriendinnen aan borstkanker. Oktober borstkankermaand is belangrijk. Je eigen boobs leren kennen is belangrijk. Op je eigen intuïtie afgaan is belangrijk. “Ik wist dat het niet klopte maar ik liet me die eerste keer zo graag wegsturen”, vertelde Monique mij ooit over dat eerste huisartsbezoek.

Zowel Imke als Monique hebben mij verteld dat ze een voorgevoel hadden, diep in hun hart, dat het mis was toen ze naar de arts gingen. Laat je dus nooit wegsturen, vertrouw op je gut feeling én op de medische wetenschap! Want dankzij nieuwe behandelmethoden en operatietechnieken zijn de mogelijkheden voor volledig herstel gelukkig flink uitgebreid. Nog niet zo heel lang geleden kreeg een derde kookclub-vriendin de diagnose borstkanker. Na een zwaar behandelingstraject voelt zij zich nu gelukkig heel goed en zijn wij onvoorstelbaar blij dat zij elke zes weken lekker mee kookt met ons cluppie.

Imke

samen met Monique

Monique

Meer lezen over de kookclub? Lees kookclub

Meer weten over borstkanker? Pink Ribbon

Wil je geen blogupdates missen? Schrijf je dan in voor mijn ‘Blog-UpdateMail’ (ik hou niet van nieuwsbrieven). Dan krijg je elke paar maanden via mail de laatste blogs.