Voorlezen uit mijn boek. Dat staat deze week, dinsdag, op het program. Ik ga een stukje uit mijn aanstaande boek voorlezen voor ongeveer honderd vrouwen. Het boek is er nog niet maar de inhoud is zo goed als af. Superspannend en een leuke manier om mensen alvast kennis te laten maken met mij en mijn schrijverij.

Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Maar. Mijn brein draait een paar dagen voor mijn optreden overuren als het gaat om gedachten die mij bepaald niet helpen. Van ‘waar ben jij nu helemaal mee bezig’, ‘wie denk je wel dat je bent’ tot ‘wat als niemand lacht om de grap’. Ik maak me druk om wat  ‘anderen’ wel niet van mij zullen denken, om hoe ik eruit zie, hoe ik praat en beweeg.

Mezelf in the picture zetten creëert heel veel ongemak. Vooral als ik een eerste tekstversie hardop voor de spiegel oefen, mijn spiegelbeeld zie, mijn stem hoor. Dan denk ik elke tien seconden: ‘Waarom the fuck doe ik dit!’

‘Waarom the fuck doe ik dit!’

Ik doe dit omdat ik niet voor Jan Doedel schrijf maar een publiek wil bereiken. Liefst een groeiend publiek. En daarom moet ik van me laten horen. De tijd van niet durven, iets eng vinden en uitstellen is voorbij. Ik ben tweeënvijftig jaar en ga knallen met die handel. Zo spreek ik mezelf streng toe. Om deze redenen dwing ik mezelf in een camera te praten en te vloggen of zoals deze week voor een publiek te spreken. Spreken in het openbaar staat bij veel mensen op nr 1 wat betreft ‘eng daar begin ik niet aan’. Bij mij ook. Maar ik ga het doen, punt.

Tekst

Welke blog zal ik voorlezen? Mijn toehoorders bestaan uit moeders in alle soorten en maten die heerlijk genieten van een high-tea in een mooi restaurant. Kan ik dan wel aankomen met een stuk over mijn puberzonen die heel trots zijn omdat ze een toonladder kunnen boeren? Of oprecht blij zijn met een stinkscheet? Nee dat kan niet besluit ik. Zal ik het stuk voorlezen waarin ik dacht mooie volle wenkbrauwen te krijgen en er vervolgens dagenlang bijliep met wenkbrauwen waar Ruud Lubbers jaloers op zou zijn? Nee dat gaat niet over moederschap. Het wordt een blog waar elke moeder zich in kan (gaan) herkennen. Uitvliegende kinderen, een empty nest.

Eén dag voor D-Day.

Mijn publieke optreden heb ik tot in de puntjes voorbereid. Dacht ik tenminste. Mijn teksten zijn in orde, ik heb hardop geoefend en weet welke outfit ik aandoe. Mijn paarse pak ga ik dragen, daar voel ik me een powervrouw in. Zelfs mijn nagels zijn in feeststemming gelakt. Ik ga op tijd naar bed en vantevoren manifesteer ik een glansrijk optreden. Daarna lekker slapen dan kan ik met een gerust hart dit varkentje eens even wassen. Zo heb ik het allemaal gepland.

De avond voor de lezing. Zoon zit volop in zijn havo-examens en heeft zich overdag voorbereid op het examen Engels. Dat staat de volgende dag gepland. ‘s Avonds om een uur of tien zie ik hem op en neer door het huis lopen. Trap op. Trap af. Dan vraagt hij:

‘Mam weet jij waar mijn woordenboek Engels is?’ Dat weet Mam niet. Mam hoeft namelijk geen examen Engels te doen.

‘Ik heb het boek een keer uitgeleend maar kan het niet meer vinden’, mompelt zoon terwijl hij een kastdeurtje opentrekt en erin loert.

Het woordenboek

Ik schrik. Hoe dan? Denk ik. Hoe krijgt hij het voor elkaar om de avond voor zijn eindexamen erachter te komen dat zijn woordenboek kwijt is? Ik zoek gehaast het hele huis door, spit kasten en lades uit maar vind niks. Ik app vrienden en schakel de buurtapp in met de brandende vraag: Hebben jullie een woordenboek Ned-Eng en omgekeerd te leen? Nu? Mijn stresslevel en boosheid stijgt met de minuut. Ik google de voorraad van de boekhandel, vraag nog wat rond en zoek ondertussen overal en nergens dat boek. Aan rustig manifesteren denk ik niet meer. Eindelijk lukt het en heb ik via via een woordenboek voor zoonlief geregeld.

Opgelucht vertel ik het goede nieuws aan Zoon. ‘Oh maar ik heb er al een.. morgen op school krijg ik er eentje van iemand’, zegt ie met één oog op zijn You Tube-filmpje gericht. ‘Fijn dat je dat even laat weten’, zeg ik terwijl de stoom onderhand mijn oren uitkomt. Ik mopper nog wat na en vertel hem dat ik ook een belangrijke dag heb morgen.

Die nacht slaap ik onrustig. Ik ben ik om 05.00 wakker en ga ik om 06.30 maar met de honden wandelen. Ik scharrel door het huis, voel de onrust. Eind ochtend wordt het tijd om me klaar te maken voor Mijn Optreden. Spannend! Make-upje op, haren netjes, tanden gepoetst nu alleen mij powervrouwen pak nog.

Topje aan, colbertje aan. Broek onvindbaar..

Zoeken naar de broek.

Broek kwijt, foetsie, weg.

Half uur later. ‘Ik heb iets paars zien liggen in de wasmand. Ligt er langer want ik dacht dat was ik maar niet mee.. dat mag misschien niet’, zegt Man terwijl ik als ik kip zonder kop mijn kledingkast doorspit. Man is chef Was en alhoewel hij al verschillende kledingstukken blauw, roze of drie maten kleiner uit de wasmachine heeft getoverd besloot hij dit keer het zekere voor het onzekere te nemen. Top besluit. Al komt het me nu niet zo goed uit.

Broek

Inderdaad. Broek op de bodem van de wasmand, smelly as hell. Ik schiet in acute kledingstress. Gejaagd pas ik verschillende outfits en kan al snel mijn spiegelbeeld amper nog verdragen in de verschillende jurkjes, nette broeken en bloesjes die ik probeer.

IK WIL MIJN PAK. Mijn powervrouw-pak. Maar de helft van dat pak zit nu in de wasmachine en is onmogelijk droog binnen anderhalf uur. Dan neem ik het beste besluit dat je in situaties als deze kunt nemen. Ik trek mijn favoriete jeans aan onder het paarse jasje. Hier voel ik me goed in.

Voordat ik vertrek naar het event vraag ik Man net te doen alsof hij een vrouw aan de high-tea is zodat hij mijn publiek kan spelen. Dat doet hij voortreffelijk. Ik lees nog een keer mijn tekst, Man wenst me succes en vol goede moed ga ik op pad.

Het restaurant zit helemaal vol. Honderd moeders van alle leeftijden kletsen en keuvelen met elkaar, ik ontwaar zelfs vier mannen in het publiek. Initiatiefneemster Kelly Terhorst heet iedereen welkom, de eerste hapjes worden opgediend. Ik krijg amper een hap door mijn keel en focussen op de gesprekken om me heen is ook lastig.

‘Laat dit snel voorbij zijn’, denk ik terwijl ik mijn aspergesoepje naar binnen lepel. Mijn maag voelt een beetje raar.

Anderhalf uur later.

Slap van de zenuwen en met knikkende knieën loop ik naar de microfoon in het midden van het restaurant. Ik begin mijn verhaal. Al durf ik niet teveel van mijn blaadje de zaal in te kijken, ik zie de vrouwen vriendelijk naar me kijken.  dat is goed. Nu niet rood worden. Niet hakkelen. Doe wat je moet doen, denk ik.

En.. het gaat goed! De moeders luisteren aandachtig en lachen op precies de goede momenten. Yes! Na mijn lezing kan ik pas genieten van de geweldige middag, de lekkere hapjes en zeker van het intieme optreden van zangeres Do. De middag vliegt voorbij en moe maar voldaan ga ik rond vijven naar huis.

Daar zit zoon. Ook zijn examen Engels is goed gegaan deelt hij mee. Hij klopt me even op mijn schouder. Ik klop hem even terug.

Alhoewel eng heb ik genoten van het delen van mijn verhalen voor een live publiek. Oefening baart kunst. Heb je binnenkort een netwerkborrel, event, kookclub of bedrijfsmeeting waarvan je denkt. Daar past Carine Vaessen met haar verhalen in? Laat het me weten dan bekijken we de mogelijkheden. Mail naar: carine@comingofage.nl

Wil je meer lezen? Klik dan op onderstaande link en lees over mijn influenscapaciteiten en een bijna carrière in Zuid-Korea: Carine gaat influencen

Meer lezen over de initiatiefnemer van de high-tea in Venlo: Kelly Terhorst